Gisteren was het een dag waar ik al een tijdje tegen op keek , doch die onvermijdelijk dichter bijkwam.
Ik heb mijn Miss Fien van 19 jaar ingeslapen… Ja ‘Miss’, ze verdiende die titel zonder weerga, mijn leermeester…
Fientje werd me ongeveer 19 jaar geleden aangeboden bij een consultatie . Het kitten was 5 weken oud, had een rectumprolaps ( 7cm darm was naar buiten geduwd) en werd verstoten door haar moeder , broers en zusjes. De eigenaresse volgde het voorbeeld en nu werd ze hier voor een euthanasie aan mij aangeboden. Zonder operatie zou ze niet overleven dus de beslissing was gemaakt door de eigenaresse : korte pijn. Het ‘misvormde weeskind’ werd bij me achtergelaten zodat ik het in mijn eentje mocht doen. Pff hartepijn, twijfel over mijn actie als dierenarts, en vooral dit kitten keek me met zo’n doordringende blauwe ogen aan dat ik de beslissing aan haar overliet …Gaan we voor een operatie, lieve vriend, ook al is de kans er dat je het niet haalt, er later complicaties zijn of laat ik je gaan zoals men mij gevraagd heeft? Ze kwam toen recht naar mijn hand om te knuffelen. Dus heb ik haar een kans gegeven en ze is met succes een mooie dame geworden.
Als puber waren haar blauwe ogen naar groen/roodbruin getransformeerd ( soms deed ze me denken aan een gremlin) en was ze niet de gemakkelijkste, soms kon ze geen weg met gevoelens van frustratie (waarschijnlijk door ervaring van het verstoten zijn) en kon ze gemeen uithalen, doch ik bleef kalm en had een techniek dat ik ze op mijn voorarm op haar rug legde en haar achterpoot of haar staart in haar mond stak zodat ze zich zelf beet ( in de hoop dat ze zich hierdoor bewust zou worden van wat ze deed )… gelukkig had dat succes .
De razernijmomentjes werden korter en de laatste keer (toen ik wanhopig aan ‘het hogere’ vroeg om haar aub te helpen haar uit haar emotioneel lijden te laten komen) liet ze een grote oerschreeuw vanuit haar buik . Ze rekte zich helemaal uit, smeet zich achterover in mijn handen en ontspande. Twee dagen heeft het geduurd voor ze helemaal uitgeslapen was, maar ze had veel losgelaten, was terug vrolijk en speels . Later heb ik begrepen dat dit een spontane ‘heling’ was.
Toen ze een jaar of vier was, werd ze ’s morgens aangereden door een auto ( ’s nachts moest ze binnenblijven in de hoop dit te voorkomen).
Haar bekken en achterhand waren verbrijzeld , desondanks had ze de kracht gehad om zich tot bij de voordeur te slepen. Haar organen , voorhand en hoofd waren intact.
Verdict : pin met externe fixator in een dijbeen, bij het andere been werd de heupkop weggenomen, plaat met schroeven op gebroken bekken, de staart was losgekomen en de staartbasis zat boven het bekken.
Tijdens de operatie vroeg mijn getalenteerde collega orthopedist of ik echt wel wou verdergaan hiermee . De echte ravage werd pas zichtbaar toen we de huid opensneden …ook bijna alle spieren waren door van de achterpoot. De moed zonk in mijn schoenen. Ik assisteerde al enkele jaren bij hem en wist dat het er niet goed uitzag . De anesthesie was mijn departement. Mijn hart was verscheurd : enerzijds wilde ik dit als dierenarts wel proberen op te lossen , anderzijds was het misschien beter om Fientje hier te laten gaan. Doch beide standpunten kwamen uit mijn ego … De anesthesie was stabiel , zuurstofsaturatie steeds tussen 90 – 95 %. Dit was geen beslissing die ik kon maken , Fien zou steeds de dupe zijn: ging de operatie door dan ging ze misschien door een hel van pijn ondanks medicatie , wou ze dit wel ? Anderzijds als ik haar euthanaseerde… misschien wou ze juist vechten voor haar leven?
Dus vroeg ik haar diep binnen in mijn hart: ’’ Fien wat wil jij? Dit is niet mijn beslissing om te maken . Wat wil jij ? Geef me een teken en ik respecteer ze .’’ Een seconde later viel de anesthesie stil, ademhaling stopte…monitoring viel uit. Bij een andere patiënt zou ik direct ingrijpen, doch mijn gevoel vroeg me te wachten , het was alsof ze reageerde op mijn vraag. Mijn collega was zo verdiept in het operatieveld dat hij dit niet doorhad en nogmaals vroeg wat mijn beslissing was . Ik aarzelde, de ademhaling lag nu een minuut à 90 seconden stil. Ik hoorde me binnenin mompelen: ’’Fien als je door wil gaan is dit echt het moment NU anders laat ik je met respect gaan.’’ Een seconde later schoot ademhaling terug in gang met een grote inademing en de zuurstofmonitor liet 100 % zien.
Ongelooflijk, normaal gebeurt dit niet , moest de saturatie enorm gezakt zijn en moest ik ingrijpen. Doch hier niet …
Mijn antwoord : We gaan ervoor ! Voor de 100%!! Ik wist dat haar beslissing genomen was en ik stond achter haar .
Fien is hersteld, met alle reparatiestukken , geduld, liefde en tijd. Zelfs papa die me bij de intensieve postoperatieve verzorging hielp, zag dat Fien zich zoveel mogelijk probeerde te beheersen om alles vlot te laten gebeuren ook al was dit geen pretje voor haar . Ze was dankbaar , heel dankbaar. Haar achterhand was zeker niet volledig 100% stabiel , doch ze vond de kracht, moed en levensvreugde terug. Als een macho liep ze rond in de tuin ( wat houterig op de achterbenen), doch dankbaar voor het leven , genietend van elk straaltje zon. Ze is steeds bij mijn ouders gebleven sindsdien.
Ze sprong zelf nog in de zetel , zelfs tot minuten vóór haar overgaan.
Vorige lente kwam ze in een droom naar me toe, ze had die dag kennisgemaakt met onze Merlijn , onze jonge kat (ook een gered kitten). Ze had Merlijn gekeurd en goed bevonden . Haar taak zat erop, Merlijn was een prima opvolger. Ze waarschuwde me dat ze de processen die tot haar overgaan zouden leiden niet meer zou tegenhouden, ze kwam me verwittigen. De volgende dag rende ik bezorgd naar mijn ouders om te kijken hoe het met haar ging. Fien heeft me geknuffeld als nooit tevoren.
Dat heeft ze sindsdien elke keer gedaan toen ik haar zag. Je zag haar lichaam aftakelen , maar ik beloofde haar haar enkel in te slapen op het ogenblik dat ze het me zou vragen.
Maandag was het zo ver . Mama vertelde me dat Fien precies haar rust niet vond, ze sliep niet meer. Toen ik bij haar kwam begon ze me te knuffelen en dan was ze weer weg, rusteloos…. Dus dook ik terug in mijn hart : als het jouw tijd is kom dan naar me toe en geef me een teken. Nog geen seconde later keek ze me in de ogen ( nu lichtgroen) , kwam naar me toe, legde zich aan mijn voeten en legde haar hoofd in mijn hand. Ze bleef liggen en knabbelde wat aan mijn hand zoals ze ook als kitten had gedaan. Op TV speelde juist de trailer van ‘House of the Dragon’.
Dus haalde ik al fietsend door de regen producten bij mijn collega. Toen ik deze een uurtje daarna terugbracht, kwam de zon hier en daar door de wolken, de regen was gestopt. Terwijl ik mijn verhaal aan het neerschrijven ben, schijnt de zon in mijn gezicht….
Toen ik haar insliep, kreeg ik het beeld van een witte magnolia te zien met mijn innerlijk oog ( bij boeddhisten een teken van reinheid ). Toen ik naar het tuincentrum reed om een witte sterrenmagnolia te halen, kreeg ik terug een beeld van een witte magnolia en errond ….speelde een kitten , genaamd Miss Fien, een kitten met drakenenergie … De cyclus is rond.
