Wat als we de actie van het Zelf bekrachtigen?
Gisteren heb ik de eerste dag mogen afronden van een hartcoherentie opleiding, interessante materie (nu is er wetenschappelijke meting mogelijk van wat yogi’s al heeeel lang wisten en beoefenden).
Onder de middag vertelde een deelneemster heel fier en glunderend over haar kleinkind zoals meeste grootouders de liefde voelen opborrelen als ze deze mogen uitdrukken. Hij ( als ik goed begrepen had rond de 2 jaar oud) had een mooie rode toren gebouwd uit legoblokjes …” Waauw!” had ze geantwoord “Wat een grote toren !”. Ze was hier heel bewust mee bezig om geen vorm van oordeel of verwachting naar het kind in te printen. Bewust had ze het woord ‘mooi’ weggelaten. Iemand anders repliceerde dat een kind toch bekrachtigd moest worden… Als observator van het gesprek is het fijn om te zien hoe we allemaal bewust willen omspringen met onze woorden, we zijn ons bewust aan het worden van de kracht die onze woorden en daden bevatten. Met onze uitspraken en acties kunnen we levenslange imprints meegeven vooral aan onze dierbaren die hun leven onbewust kunnen beïnvloeden en blijven achtervolgen.
We doen ons best als ouder, grootouder, opvoeder….
Het gesprek bleef in mijn hoofd hangen… was ‘groot’ ook geen oordeel? Elk bijvoeglijk naamwoord bij een zelfstandig naamwoord geeft dat niet een oordeel weer over het zelfstandig naamwoord? De bekrachtiging werd op het resultaat gelegd: de toren ….
Wat als we nu eens de actie bekrachtigen? Kinderen op die leeftijd staan nog dicht bij zichzelf… kunnen we daar bekrachtiging geven? En hoe?
Wat als we de actie van het beeld , droom of idee dat het kind in zijn fantasie zag en omzette in de materie eens bekrachtigen?
Wat als we de nadruk nu eens meer leggen op het feit dat je een idee in materie kan brengen door creativiteit….
Ook door deze schepping van die grote rode toren toren wordt de ruimte, sfeer of energie in heel de ruimte van de kamer beïnvloed ( en ook de mensen die hierin aanwezig zijn) : de rode toren was er eerst niet, dan plots door de actie wel… De ene persoon die in de kamer komt zal de mooie creatie zien, de andere het plezier dat het kind gehad heeft bij het bouwen en misschien nog een andere de chaos die ontstaat of juist de orde erin … en als de toren terug wordt afgebroken is de toren er niet meer en toch wel maar dan in de vorm van al die blokjes die zullen opgeruimd worden.
Welke actie heeft geen invloed, hoe klein ze ook lijkt op de omgeving rondom de actie ? Of mogen we het ook ruimer bekijken ?
Wat als we de actie van het Zelf , ook bij kinderen zouden bekrachtigen, zouden we ons meer bewust worden van hoe we manifesteren en onze directe omgeving en wereld beïnvloeden? Zouden we sneller bewust zijn van onze eigen innerlijke kracht en het gevolg van onze gedachten en daden?
Blijkbaar heeft het jongetje die de mooie rode toren heeft gebouwd zelfs mij geraakt en ik heb hem zelfs niet gezien …..
Hoe denken jullie erover?
Ik wens je een fijne dag! Creëer liefdevolle momenten, manifesteer je dromen …..
