Mijn bompa is overgegaan toen ik 2.5 jaar was. Enkele flashes van toen zijn nog bewaard in mijn hoofd, maar zeer weinig. Longkanker heeft hem klein gekregen op 62 -jarige leeftijd.
Mijn bomma (ook al zaliger ) heeft me herhaaldelijk verteld dat er een speciale band was tussen hem en mij die ze niet goed begreep , waarschijnlijk omdat ik het eerste kleinkind was. Blijkbaar vroeg ik iedereen om stil te zijn als mensen naar boven ( zijn slaapkamer) kwamen : ‘’ Sssst, bompa slaapt ‘’. Ik had niet door dat hij reeds was overgegaan.
Als opgroeiend kind had ik ook altijd het gevoel dat hij bij me was , dikwijls vertelde ik hem hoe de dag geweest was, hoe ik me voelde, hij was altijd mijn luisterend oor ( mama en papa waren steeds druk in de weer ).
De lagere school was niet zó ver van mijn ouderlijke thuis, ik kon gemakkelijk ’s middags naar huis komen om te eten en terug op tijd in school te komen. Meestal deed ik dit te voet. Ik moet een jaar of 10 geweest zijn toen ik een blauwe minifiets kreeg , je weet wel zo eentje die meegroeit 😊.
Er was een haat /liefdesverhouding tussen mij en die fiets,voor mij was hij geen volwaardige fiets, doch ik was blij dat hij er was zodat het ’s middags toch wat vlotter kon.
Die dag stond de zon hoog in de hemel, stralend weer toen ik terug naar school vertrok met een goed gevuld maagje. Toen ik halverwege was, voelde ik mijn grootvader als het ware achter op mijn fiets zitten.
‘’Niet verschieten meisje! Ik ben het, voel je het? Ik wil je niet bang maken’’
Tegelijk voelde ik zijn aanwezigheid een hand op mijn schouder leggen. ‘’Natuurlijk ben ik niet bang van je,bompa ! Fijn om gezelschap te hebben, ik moet wel op het verkeer letten .’’
‘’ Ik wil je iets laten zien, vertrouw je me?? ’’
‘’Hoe zou ik jou dan niet kunnen vertrouwen?’’
En toen gebeurde het … Zoefff Het voelde zo vanzelfsprekend en zo natuurlijk aan dat ik ervan genoot..
We hingen plots boven in de lucht 15-20 meter boven de straat, ik zag onder mij mijn lichaam verder fietsen , ze ontweek mooi de auto’s, blijkbaar geen last dat een deel van mijn bewustzijn boven haar hing. Alles was zo helder en klaar alsof ik met fysieke ogen keek, Je kan het vergelijken met een drone perspectief. Ik zag de daken helder, de dakgoten, het mos op de daken … ( zou handig zijn voor een dakwerker) …
‘’Waauw, grootvader, dit is knap! Ik voel enkel wat ongerustheid voor mijn lichaam, als zij een ongeluk heeft …Maar dit voelt bekend, vertrouwd ‘’ Toen keek ik naar de richting waar ik mijn bompa voelde, ik was nieuwsgierig hoe ik hem zou zien: zijn aanwezigheid zag ik als vibrerende lucht ( zoals de lucht bij warm asfalt vibreert bij hete dagen). Toen ik mijn hoofd boog naar mijn aanwezigheid ( ik verwachtte ook een vorm van fysiek lichaam te zien :- ) zag ik ook vibrerende lucht, net zoals het zijne.
En toch was het alsof al mijn zintuigen hier aanwezig waren, ik voelde de warmte, ik voelde de verplaatsing in de lucht als het ware op mijn huid, ik zag alles alsof het door mijn eigen fysieke ogen was .
‘’ Je hoeft je niet ongerust te maken over jouw fietsende lichaam’’
‘’ Jij kent dit, Nathalie ! Alles is ok, ik ben bij je. Dit is het cadeau waar ik je altijd van gesproken heb, dit is mijn belofte aan jou. Op een dag, Nathalie, moet je er iets meedoen. Het leven is niet wat het lijkt. Mensen mogen zich daar terug bewust van worden ‘’
‘’ Ik zal altijd bij je zijn, misschien zal je het niet altijd bewust voelen, misschien zal je me met momenten niet meer voelen, wordt dan stil, luister naar jouw hart en je zal me vinden. En herinner je: het leven is niet wat het lijkt ‘’
In het moment aanwezig zag ik ook dat mijn fietsend lichaam het kruispunt moest oversteken… dit vertrouwde ik nu toch niet echt… Ik wou terug controle… Zoefff …. ik hoor me nog fluisteren:’’ik hou ook van jou grootvader!’’ … en ik zat terug met volle bewustzijn in mijn lichaam dat net zelf veilig het kruispunt had overgestoken.
Ik voelde zoveel liefde en vrede in mezelf doch dít kon ik aan niemand vertellen… Men zou me uitlachen, niet geloven. Ooit zou de tijd komen…. tot dat moment hernam het leven zijn gewone gangetje.
Die tijd is nu aangebroken, men hoort al meer verhalen van bijna -doodservaringen, mensen die hun operatie meevolgen van op afstand en het dus allemaal kunnen navertellen. Doch ik was wakker en helder… en toch is deze uittreding één van de grootste lessen in mijn leven geweest.
‘’Het leven is niet wat het lijkt ‘’ is vanaf toen ook een belangrijke mantra ( een soort van gebed ) voor me geworden, een waarheid die me bij moeilijke menselijke ervaringen heeft geleerd positief te blijven en met liefde naar deze ervaringen terug te kijken.
Door mijn wetenschappelijke opleiding als dierenarts heb ik dit gedeelte proberen te onderdrukken voor enkele jaren, doch het is tijd om ook mijn belofte aan mijn bompa waar te maken zoals hij de zijne aan mij heeft gedaan .
Ik ga niet ontkennen dat dit veel moed van me heeft gevraagd om me kwetsbaar op te stellen en deze ervaring te delen, maar als ik het niet zou doen word/ ben ik niet waarachtig mezelf.
Het leven is niet wat het lijkt ….
