Alvorens dit verhaal te lezen, nodig ik je uit om het eerste deel te lezen:
Het leven is niet wat het lijkt (deel1) | Drakenkind
Het leven is niet wat het lijkt ( 2)
Blijkbaar was dit verhaal nog niet ten einde ….. maar ja, het leven is dan ook niet wat het lijkt 😊 . anno februari 2023
Gisteren, de dag nadat ik de moed had gehad mijn ervaring neer te schrijven op FB en door jullie te laten lezen, had ik een afspraak bij mijn fasciatherapeute Karen omdat mijn ribben aan de rechterzijde nog steeds vast zaten na een verkoudheid in januari. Toen ze op de bewuste plek in mijn lichaam inwerkte voelde ik plots de tranen stromen …en tegelijk voelde ik een zachte klik tussen mijn ribben en mijn ribben terug ruimte krijgen.
‘Laat het komen, Nathalie, geef het de vrijheid ‘
Dat deed ik en plots voelde ik me terug dat kleine meisje van 2.5 jaar. Ik voelde een donkere ruimte, ik zag mijn opa als een klein lichtje alsof een klein sterretje aan een donkere hemel steeds verder van me wegging … Ik begreep het niet, ik voelde intense pijn van verdriet, verlaten worden en onmacht …
Volwassenen rond mij gaven me het gevoel nu teveel te zijn, een last? Omdat ze hun eigen verdriet moesten verwerken? Of omdat ze met zoveel praktische dingen moesten bezig zijn?
Ik voelde me eenzaam, buitengesloten .
Ik was verwonderd dat deze gevoelens na 50 jaar nog naar boven moesten komen hoewel ik mijn grootvader zijn aanwezigheid nog zo gevoeld heb later … doch die emoties blijven blijkbaar hangen als je ze niet durft aan te kijken.
The Body keeps the score. 😓
Zij waren de oorzaak van mijn pijnlijke ribben, de verkoudheid was mijn trigger om dit naar boven te brengen …
Soms is pijn een roep om naar binnen te kijken en te durven aanschouwen wat eronder ligt . Pijnstillers zijn dan blijkbaar maar een lichamelijke verdoving …
Karen heeft zachte achtergondmuziek opstaan die ik meestal niet hoor. Doch nu hoorde ik terwijl ik mijn verdriet los liet duidelijk het nummer:
‘’ Promise me you’ll wait for me…I’ll be home soon ‘’. …God is a DJ …
Bompa, dankjewel, ik voel dat als ik ooit overga je bij me zal zijn, doch die ‘ soon’ is wel een ‘goeie’, want ik ben van plan er nog zeker 50 jaar bij te doen. Het wonder van het leven als mens te beleven is te mooi om snel los te laten….
Ik ben dankbaar om deze emoties, deze ervaringen.🙏
Ik verwijt niemand iets, we handelen allemaal naar ons beste weten.
Ik heb hier ook uit geleerd dat we kinderen, hoe jong ook betrokken mogen maken bij het echte leven, uitleg geven in wat zich voordoet ook als dit voor ons menszijn pijnlijke ervaringen zijn zoals afscheid nemen.
Overgaan is voor mij als door een poort wandelen naar een andere dimensie, doch dat kan op menselijk vlak veel pijn en verdriet opwekken bij het afscheid .
Kinderen begrijpen en voelen veel meer dan we ons bewust zijn.
Ze kunnen zich misschien niet uitdrukken zoals wij als volwassenen dat doen, maar voelen ook onze innerlijke verborgen gevoelens en pikken ze des te meer op .
Dankjewel Karen om wat je doet , soms werk je fysiek en soms werk je verder door.
