Zelfliefde is geen bestemming, het is thuiskomen bij jezelf.
Zoals ik mezelf ooit beloofd heb: een fotoshoot, helemaal in het teken van mijn innerlijke reis. Ik in een look-a-like trouwkleed, op blote voeten, met rood gelakte nagels. Samen met mijn dochter, omringd door witte en rode rozen – symbolen van de harmonie tussen mijn mannelijke en vrouwelijke energie.
Wat een plezier we hadden op die shoot!
We hebben genoten, gelachen, gespeeld.
De fotografe? Een fantastische vrouw, dochter van een dierbare vriendin, bij wie zowel ik als Sophia ons meteen thuis voelden.
Toen ik de foto’s voor het eerst zag, kwamen de tranen. Tranen van ontroering. Ik zag mezelf zoals ik me nog nooit eerder had gezien: een krachtige, passionele vrouw. Iemand die voluit leeft, geniet, moeder is, trots is.
En toen vroeg een vriend – ook coach, en bekend met mijn pijnpunten – me plots:
“Kan je het ook ontvangen van een man als hij zegt dat je een mooie vrouw bent?”
In mijn hoofd dacht ik: “Natuurlijk!”
Maar mijn lichaam zei iets anders. Ik verstijfde. Ik kon hem niet aankijken. Ik begon te trillen en de tranen stroomden over mijn wangen.
Ik kon het niet ontvangen. Niet van een man.
De afgelopen weken en maanden ben ik hiermee aan de slag gegaan. Ik heb weer een laagje afgepeld, weer een stukje pijn aangekeken en geheeld.
Want wat dragen we veel met ons mee…
De opmerkingen die je als kind te horen kreeg:
“Heb je niets beters te vertellen dan over je dieren? Dan kan je beter zwijgen.”
Of die vriendin die fotomodel wilde worden en plots zei dat je niet meer ‘in het plaatje’ naast haar paste.
Of de partner die na lang nadenken op de vraag “Wat vind je mooi aan mij?” antwoordde met “Je buik” — terwijl je hoopte op “Alles. Jij.”
En al zijn er in de loop der jaren honderden oprechte, mooie complimenten geweest… het negatieve blijft vaak plakken. Je hoort de mooie woorden niet meer. Je gelooft ze niet meer.
Genoeg. Ik kies voor mezelf. Voor het leven. Voor waarheid.
Je gaat op zoek naar wie je écht bent. Je stapt in je kracht, kijkt je trauma’s recht in de ogen, omarmt ze, en laat los.
Geluk begint bij jezelf.
De vraag is: vanuit welk perspectief kies jij om te kijken?
Persoonlijke ontwikkeling is een werkwoord. Het is niet altijd gemakkelijk.
Maar vandaag, nu, voel ik passie in mijn lichaam wanneer ik mezelf vraag:
“Ziel, waar ben je?”
En dan voel ik haar. Een zinderende energie die door mijn lijf stroomt.
Dát ben ik.
I AM.
IK STROOM.
IK LEEF.
En dat is wat ik jou, met heel mijn hart, ook toewens.
Van hart tot hart, van mens tot mens, van Ziel tot Ziel.
Wie weet… kan Drakenkind ook jou helpen.
🕊️
(Foto: @lisavanbiesen_photography)
